5 dni spokojnego deszczu

Pierwszego dnia swiecilo slonce. Chlopaki kupili nawet krem do opalania. Powiedzialem, ze sa chyba lekko nadoptymistyczni, ale twierdzili, ze to powazna sprawa. O 12 odplywa katamaran, herbata, goraca czekolada itp. Ogladam zarowno widoki jak i wspolpasazerow. Niektore widoki widze po raz ostatni, wspolpasazerow bede spotykal przez najblizsze kilka dni na szlaku. Na tym etapie myslalem, ze bedzie raczej odwrotnie. Plecaki sa ciezkie, idziemy trzy i pol godziny do campingu przy lodowcu Gray.

Poszly konie po betonie, day one, swieci slonce

Po drodze Martin zaczyna kustykac. Ma nowe buty i nogi bolaly go juz wczesniej. Staje sie jasne, ze jutro wraca do domu. Nie mogl zreszta spac na karimacie, nie jest typem namiotowym. No mas ojos azul... Z kanadyjczykami kapiemy sie w lodowcowym jeziorze (jedyna forma prysznica) a pozniej butelka rumu.

Nastepnego dnia Martin rusza kustykajac do promu, a my, bez plecakow, do gory, blizej lodowca. Drugiego dnia pada i sa chmury. Czasem pada bardziej, czasem mniej, ale pada niemalze non stop. Slonce wyszlo raz, na 10 minut (nie przerywajac przy tym deszczu). Powiedzialo hasta la vista i tyle sie widzielismy. Spagetti w schronisku i ruszamy z plecakami w dol. Kanadyjczycy przemoknieci jak ja, ale nie maja ubran na zmiane. Sytuacja zaczyna sie klarowac. Spia w hostelu (100 zl za noc, nie ma zadnej poscieli czy kocy), a rano odplywaja. Z pieciu zrobilo sie dwoch. Ja i przemoczony Pablo NieWychylajacyNosaZkieszeni). No, a do tego bardzo ciezki plecak, trzeciego dnia wazyl okolo 25 kg. Mokre rzeczy, nadmiar jedzenia, i najwiekszy personalny namiot w historii Torres del Paine (mieszcza sie w nim 4 osoby, mielismy dwa tylko dla komfortu). To byl najtrudniejszy dzien, 11 km z plecakiem, 4 bez i ciagly deszcz. Bylem napraaawde zmeczony.

Naaprawde zmeczony, ale juz niedaleko

W schronisku wysuszylem rzeczy, duzo zjadlem, troche jedzenia oddalem i zrobilo sie lzej. Namiot juz w trakcie rozstawiania przemokl kompletnie, ale mialem dosc dobry spiwor i karimate. Rano kolejne suszenie. Dzien czwarty byl nawet sloneczny. Padalo od czasu do czasu, ale chmury nie byly tak geste i dalo sie cos zobaczyc. Przeszedlem wiele kilometrow, ale widoki dodawaly sil. Spotkalem po drodze pare, ktorych zespol tez sie wukruszyl i w efekcie spali u mnie. Rozstawilismy namiot, spagetti i ruszylem (z misiem, czekolada, plastikowa butelka i czolowka) do wiez Paine. Zachod slonca i powrot lesna droga po zmierzchu. Niestety (tudziez stety) park nie obfituje w dziekie zwierzeta, nikogo nie spotkalem. Na kolacje zupa z proszku i jajko na twardo.

Day 5, ostatnie spagetti. Pablo pilnuje zeby bylo aldente

Dzien piaty to byl juz czysty relaks. Para wstala o 4.30 zeby pojsc do wiez (tam, gdzie bylem dzien wczesniej). Ja spokojnie, o 9. Sniadanie- wedzona lama i 5 dniowy chleb z maslem orzechowym. Spakowalem namiot i w droge. 2 godziny z gorki i juz schronisko. Swieci slonce (na pozegnanie, jak zwykle). Z Pablem robimy ostatnie spagetti z sosem Arrabica. Spotykam znowu wiekszosc ludzi, z ktorymi przyjechalem tu autobusem. Atmosfera jak po dobrze skonczonej pracy. Mala Cola za 8 zl, ale nie moglem sie powstrzymac. Niektorzy byli w Torres tylko na jeden, dwa dni. Inni dluzej. Spotkalem pare, ktora konczyla wlasnie 12 dniowa wyprawe. Twardzi, ciagle usmiechnieci, choc juz dosc zmarnowani.

W autobusie sen, zwrot wyporzyczonego sprzetu, pakowanie, email do Fiedersa i spanie. Pobudka 5.30 i do autobusu. Dwa dni w drodze, dwie niewygodne noce transportowe i jestem w Santiago de Chile. Pranie, zwiedzanie. Bylem w nocy na czyichs urodzinach z Chilijczykami ktorych poznalem przez Couch Surfing. W niedziele wieczorem lece do Nowej Zelandii.

zdjecias de Torres