Kiedy to się skończy?

Mam przyjaciółkę Annę, o której pisałem tu już co najmniej dwa razy. Urodzona w Australii pół Polka (mama), pół Portugalka (tata). Uroda taka, że mogła by być z połowy miejsc na świecie, ale na słowiankę jednak za ciemna. Poznaliśmy się w 2007 roku w Gwatemali. Oboje w podróżach dookoła świata, z tym że ona ze swojej nie wróciła do dziś. Okrążyła świat w kilka lat, pracowała wszędzie, osiedliła się na parę lat w Izraelu. Żyło i pracowało jej się tam dobrze, choć nie jest Żydówką.
W tym czasie widzieliśmy się raz w Tel Awiwie i kilka razy w Polsce. Gdy jej babcia z Warszawy umarła, została tu na trochę dłużej uporządkować sprawy. Przypomniała sobie, jak się mówi po Polsku.
Raz, w 2009 roku pojechała ze mną i z Olkiem na Wintercupy do Jurgowa (akademickie zawody narciarskie), gdzie z nowo poznanym panem wyciągowym bez połowy zębów dopingowała mi i Olkowi. Dogadywała się ze wszystkimi, była miła i uśmiechnięta, ludzie ją lubili. Była ze mną na Kasprowym Wierchu, podobało jej się w Polsce.
Anna mieszka teraz w Amsterdamie, więc zaproponowałem niedawno, żeby wpadła nas odwiedzić zanim salon zamieni się w pokój dziecięcy. Anna odpisała tak:

W wolnym tłumaczeniu znaczy to tyle co:
"Chciałabym Was odwiedzić, ale po ostatnim razie w Polsce... nie spieszy mi się z wracaniem. Krzyczeli na mnie, wyzywali i pluli z powodu koloru skóry, kiedy przyjechałam żeby odebrać polski paszport... Nie wydaje mi się żeby beżowi jak ja, byli mile widziani w Polsce teraz... Nawet jeśli mówimy po polsku. "


Wiem, że Anna to twarda dziewczyna, wiem że gdyby to się jej zdarzyło w Polsce raz czy dwa to specjalnie by się nie przejęła. Ale się przejęła, więc musiało zdarzać się częściej. Brak mi słów, nie namawiałem jej w tej sytuacji do powrotu, bo nie chciałbym jej okłamywać. Kilka dni temu widziałem się z polską przyjaciółką z Nowej Zelandii i też, pierwszy raz w życiu, nie namawiałem jej do powrotu.
Tak, jest coraz gorzej, a urzędującej władzy takie "coraz gorzej" jest ewidentnie na rękę. Nie mam złudzeń, wiem że ten krótki tekst niczego nie zmieni, ale musze go napisać, żeby tego nie przemilczeć.

Nie chcę żyć w kraju rządzonym przez miernoty, karierowiczów i kilkoro bardziej rozgarniętych ludzi żerujących na strachu i bezrefleksyjności reszty. Nie chcę płacić im podatków ani abonamentu RTV. Nie chcę wychowywać tu mojego syna. Nie chcę, żeby wycinali drzewa w puszczy chronionej międzynarodowym prawem. Nie chcę wstydzić się za swojego prezydenta czy ministra spraw zagranicznych za każdym razem, gdy robią cokolwiek publicznego.
Nie chcę, żeby budowali kolejne elektrownie węglowe zamiast wiatraków i paneli słonecznych. Byłem w maju na kongresie gospodarczym w Katowicach i po roku od ostatniej wizyty tylko utwierdziłem się w przekonaniu, że u szczytu władz największych spółek skarbu państwa i w ministerstwach są niekompetentni oportuniści bez zalążków moralnych kręgosłupów. Nie chcę reformy edukacji przygotowanej na kolanie i wprowadzanej na hejnał. Nie chcę prezydenta i premier, którzy nagminnie łamią prawo i niszczą trójpodział władzy. Nie chcę, żeby 60% mieszkańców wsi bało się, że padną ofiarami zamachów terrorystycznych, a Wiadomości i niektórzy księża jeszcze starali się podbić tę liczbę. Nie chcę żeby deptano pamięć Edelmana, Karskiego, Bartoszewskiego czy ostatnio Brzezińskiego. Nie chcę, żeby w sejmie na dzień dziecka dzieci bawiły się w dorosłych drąc flagę Unii Europejskiej. Nie chcę mówić znajomym z zagranicy, żeby nie przyjeżdżali bo tu nie jest dla nich bezpiecznie.
Rzygam tym, jak bardzo niektórzy są dumni, że Polska była Walcząca, równolegle bojąc się jak ognia sierot z ogarniętego wojną kraju. Gardzę taką dumą z innych, która płynnie zamienia się w poczucie własnej, niczym nie zasłużonej, wyższości. Przeraża mnie hajlowanie na cześć bohaterów walczących z hitlerowcami. Nie oceniam nikogo po tym, kim był jego wujek czy babcia, tak jak nie chcę, żeby ktokolwiek oceniał mnie po tym, kim jest moja matka czy był dziadek. To kim są/byli oni nie jest w żadnym stopniu ani moją zasługą ani moją winą, pamięć przodków i bohaterskich czynów nie zwalnia z odpowiedzialności za własne decyzję i życie tu i teraz. Patriotyczna naszywka nie zrównoważy średniej na poziomie 42% z matury z historii. Nie akceptuję władzy, które próbuje wmawiać, że jest inaczej. Nie mogę przełknąć, że ta władza, pomimo niezliczonych obrzydliwych, idiotycznych czy odrażających decyzji i działań utrzymuje stałe, 40% poparcie. Wiem, że gdzie indziej może być gorzej, ale to nie jest żadna wymówka. Chodzę na manifestacje i protesty, podpisuję petycje i apele, ale coraz mniej jestem w stanie pojąć, czemu właściwie jeszcze stąd nie wyjechałem. Czuję, że wtedy to oni wygrają i zabiorą mi moje miejsce na ziemi, ale to miejsce staje się nie do wytrzymania.

[edit] Wysłałem ten tekst Annie i odpisała mi to:
You wouldn't believe when I received my polish passport, i was possibly the happiest person to receive a polish passport in the world. I am still proud of that.... and a few bad apples don't make for a bad country. It's just a few really loud and rotten bad apples
In Amsterdam, I volunteer in a homeless shelter. Sadly, there is a growing population of young and old Polish people finding themselves homeless in Amsterdam. It means a lot to them that I speak Polish and they have someone to talk to in their own language, ask for my help, or to offer them some herbata lub kawa z mlekiem There are waaaaay more good people compared to the twats

Na zdjęciach nasz wspólny wyjazd do Zakopanego. Osiem lat temu, a jakby w innej epoce.